زندگی به سبک خدا

​خیلی وقتها شده که ما خیری به یه نفر رسوندیم با نیت « برای رضای خدا»

اما

اگه از همون آدم ضربه ای بخوریم اولین چیزی که بذهنمون می رسه اینه:

«بشکنه این دست که نمک نداره» یا «کلا من شانس ندارم به هرکس خوبی کردم بدی دیدم»
دوستان مهربان بودن عالیه اما عالیتر اینه که از محبتی که کردیم رد بشیم.

و دریافت کننده ی محبتمون را مدیون ندونیم.

چون ما کاری برای او نکردیم که انتظار پاسخ از او داشته باشیم.
اینکه از نظر اخلاقی، جواب محبت، محبته درسته. 

اما ما با طرف مقابل کار نداریم هر کس باید روی درستی عمل خودش زوم کنه.
دست بی نمک دستیه که خیری را به دیگران رسونده و همینطور دراز مونده که کی طرف میخواد جبران کنه.
محبت برای رضای خدا یعنی از لحظه ای که نیت کردیم پاسخ را از خدا گرفتیم 

دیگه منتظر پاسخ از بنده اش نیستیم.

بی توقع مهربان باشیم. خدا جبران میکنه. بنده ش رو بی خیال… ?